အခ်ိန္မေႏွာင္းပါေစႏွင့္....
Published by သူမေလး under on 9:11 PMကၽြန္မတို႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ၊ေႏြးေထြးတဲ့ အခ်စ္ေတြကိုရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ဆံုးေအာင္လုပ္လုိက္တဲ့အဓိကတရားခံက ဘယ္သူလည္း။ ေမာင္လား၊ ေမာင့္ေမေမလား၊ ေမာင့္ေမေမကို ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူလာေနဖုိ႔လိုလိုလားလားရွိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ပဲလားဆိုတာ....ကၽြန္မဘယ္လုိမွစဥ္းစားလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ျပသနာေတြကေတာ့ေမာင့္ေမေမေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း တခုၿပီးတခု ဆက္တုိက္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ကၽြန္မ လို မိဘမရွိေတာ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ ေမာင့္ေမေမဟာ ကၽြန္မေမေမဆိုလည္းမမွားပါဘူး။အဲ့ဒီ အတြက္ ေမာင့္ေမေမကိုကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူလာေနေစဖို႔ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ တုိက္တြန္းခဲ့တာပါ။ ေမေမေရာက္လာရင္ ေနဖို႔ အခန္းကအစ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ျပင္ေပးခဲ့တယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ သစ္ပင္ပန္းမံစိုက္တာ၀ါသနာပါႏိုင္တယ္၊ နံနက္ခင္းရဲ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြးေလးမွာေနပူစာလွံုႏုိင္ေအာင္ အိမ္ရဲ့ ေတာင္ဖတ္အစြန္ ၀ရံတာပါတဲ့အခန္းေလးကို ေရြးၿပီးစိတ္ႀကိဳက္ျပင္ေပးခဲ့တယ္။အိပ္ခန္းျပင္ေနတဲ႔ကၽြန္မနားကိုရုတ္တရက္ ေမာင္ေရာက္လာၿပီး အံ့ၾသတဲ့အၾကည့္နဲ႔ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုေပြ႔ၿပီးေမႊ႔ရမ္းလိုက္တာကၽြန္မမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ ေအာက္ကို ျမန္ျမန္ခ်ခိုင္းရတယ္။ ေမာင္က ေက်းဇူးတင္စကားဆုိၿပီး ကၽြန္မကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့လိုပါပဲေလ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ေမာင္ဟာ ကၽြန္မရဲ့ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးအတြက္ အားကိုးမွီခိုစရာ အေႏြးေထြးဆံုး ေနရာေလးတခုေပါ့။ တခါတေလ ေမာင္အဲ့လို ေပြ႔ခ်ီေမႊ႔ရမ္းလိုက္ရင္လည္းကၽြန္မမွာရင္တုန္ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။ အဲ့လို ထိတ္လန္႔မွဳမ်ိဳးကို ကၽြန္မႏွစ္သက္စြဲလမ္းေနမိတယ္။....ေအာ္ေမာင္ေရ ေမေမေရာက္လာေတာ့မယ္သြားၿကိဳဖို႔လုပ္ေတာ့ေနာ္.... ေမေမေရာက္လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္နီးၿပီမုိ႔ကၽြန္မသတိေပးလုိက္ရတယ္။
ေမေမဟာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ေတာကအက်င့္ေတြကိုမေဖ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ ပန္းႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္မက မနက္ဆုိပန္းေတြအမ်ားႀကီး၀ယ္ၿပီးဧည့္ခန္းမွာအလွထိုးရင္ ျဖဳန္းတယ္ဆုိၿပီး အျပစ္ေျပာတယ္။ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး၀ယ္ေတာ့ အပိုကုန္တာေပါ့လို႔လည္းေျပာတယ္။ ကၽြန္မက ရီၿပီး...ေမေမကလည္း သမီးက ျဖဳန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ပန္းလွလွေလးေတြကို ဒီလုိေလးလုပ္ထားေတာ့ ျမင္ရတဲ့လူအဖို႔လည္းစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ေလ ေမေမရဲ့..အဲ့၏ဒါေၾကာင့္ပါ။...ဆုိေတာ့ ေမာင္က အဲ့ဒါၿမိဳ႔သားေတြစတိုင္ပဲေမေမရ ...ဆုိၿပီး ၿပံဳၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေျပာပါတယ္။ တခါတေလ ေစ်းကျပန္လာရင္လည္း ဟိုဟာက ဘယ္ေလာက္လည္းဒီဟာကဘယ္ေလာက္လည္းဆုိၿပီးေမးေသးတယ္။ကၽြန္မက အမွန္အတိုင္းေျပာျပန္ရင္လည္း ...ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ဆိုစုတ္သက္လုိ႔မၿပီးေတာ့ဘူး။ ေမာင္က ကၽြန္မႏွာေခါင္းေလးကိုလိမ္ဆြဲၿပီး ....ဘာလို႔ အမွန္အတုိင္းေျပာရတာလည္းငတံုးမေလးရဲ့...လိမ္ေျပာလိုက္ေပါ့ကြာတဲ့။ ကၽြန္မ ရီပဲေနလိုက္တယ္။ ေမေမ့ရဲ့ စုတ္သက္သံေတြကေတာ့ေစ်းကျပန္လာတုိင္းၾကားေနက်ပါပဲေလ။ေမာင့္ေမေမမေက်နပ္တဲ့အဆိုးဆံုးအခ်က္က ေတာ့ ေမာင္ မနက္စာထျပင္တာကိုပါပဲ။ကၽြန္မအလုပ္ကအကနည္းျပပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ တေနကုန္မနားတမ္းလွဳတ္ရွားထားတာမုိ႔မနက္ဆို ေစာင္ေႏြးေႏြးကေနမခြာခ်င္ဘူး။ ေမာင္ကကၽြန္မကိုခ်စ္ေတာ့ မနက္စာကိုသူပဲထထျပင္တာမ်ားတယ္။အဲ့ဒါကိုေမာင့္ေမေမကအိမ္ေထာင္မွဳမႏိုင္တဲ့မိန္းမတေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ေနာက္ပိုင္းသူ႔သားလုပ္ေနရတာကိုမေက်နပ္ေတာ့သူကိုယ္တုိင္မနက္စာျပင္တဲ့အလုပ္ကို တာ၀န္ယူလုိက္ပါတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မမီးဖို၀င္ရင္၀င္ကူတက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကူတာက ကၽြန္မကိုတာ၀န္ပိုမ်ားေစပါတယ္။
ပန္ကန္ေတြေဆးရင္လည္းဆပ္ျပာကိုေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႔နည္းနည္းေလးသံုးတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ပန္ကန္ေတြကမေျပာင္စင္ေတာ့ဘူး။ ပလက္စတစ္အိပ္ေတြကိုလည္း ျပန္ေရာင္းဖုိ႔ဆိုၿပီးစုလုိ႔စုရဲ့။ တအိမ္လံုးလည္း ပလက္စတစ္အိပ္ေတြလည္းျပည့္လုိ႔။ တေန႔ေပါ့ ညႀကီး ေမေမေဆးထားတဲ့ပန္ကန္ေတြမေျပာင္လို႔ကၽြန္မခိုးေဆးေနတုန္း ေမေမေတြ႔သြားတယ္။ အခန္းတခါးကိုဂ်ိမ္းဆိုအက်ယ္ႀကီးပိတ္ၿပီး ေအာ္ငိုေနတာ...။အားလံုးေဆးေၾကာၿပီးအခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ေမာင္ကေနာက္၀င္လိုက္လာတယ္။ၿပီးေတာ့အံႀကိတ္ၿပီးမသန္႔ရွင္းတဲ့ပန္ကန္ေတြနဲ႔စားလို႔မေသသြားႏုိင္ပါဘူးကြာ
တဲ့။ ေအာ္...ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြက မွားေနတာလား..ေမာင္ရယ္။
ေမာင့္ေမေမ မနက္စာျပင္တဲ့တာ၀န္ကိုယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း....ေမေမဟာ သူ႔သားစားေနတာက်ေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့မ်က္၀န္းနဲ႔ၾကည့္တယ္၊ကၽြန္မကိုက်တာ၀န္မေက်တဲ့မိန္းမဆိုတဲ့အၾကည့္ေအးဆက္ဆက္ႀကီးနဲ႔ၾကည့္ တယ္။ကၽြန္မအဲ့ဒီအၾကည့္ေတြကိုရင္မဆုိင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္မနက္စာကိုအျပင္မွာျဖစ္သလိုေျဖရွင္းလုိက္ရတာ
မ်ားတယ္။တရက္ေပါ့...ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္မွာေမာင္ကကၽြန္မကိုေက်းဇူးျပဳၿပီးမနက္စာကိုအိမ္မွာပဲစားေပးပါလို႔ေျပာလာတယ္။ ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ကၽြန္မ အတက္ႏိုင္ဆံုးအားတင္းၿပီး ေမေမျပင္ေပးတဲ့မနက္စာကို၀င္စားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မဗိုက္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလည္း မသိပါဘူး။ တခုခုနဲ႔ေထာက္ထားသလိုခံစားလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အစာေတြျပန္ထြက္မလာေအာင္ မနည္းတင္းထားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လုိမွဆက္ထိန္းလို႔မရတဲ့အဆံုးပန္ကန္ကိုစားပြဲေပၚတင္ၿပီးသန္႔စင္ခန္းရွိရာကိုအေျပးသြားလုိက္
တယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မထိုးအန္ေတာ့တာပဲ။ကၽြန္မအသက္ကို၀၀ရွဴသြင္းၿပီး ေနာက္ကိုအလွည့္ခါးေထာက္ၿပီးေဒါသတႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ေမာင့္ကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္။....မင္းကြာခဏေလးေတာင္
ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူးလားတဲ့....သြားၿပီ။ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္လို႔လုပ္လုိက္တာမဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ေမေမေလ...ငိုၿပီးေျပးထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္က ေမေမ့ေနာက္လုိက္သြားတယ္။
ကၽြန္မဘယ္လိုရွင္းျပရမွာလည္းေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မတေနကုန္ေနရတာၾကည္ၾကည္လင္လင္မရွိဘူး။ ဘာမွလည္းစားလို႔မ၀င္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ေတြက ကၽြန္မကို ေဆးသြားစစ္က်ဖို႔တုိက္တြန္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ကၽြန္မေဆးသြားစစ္ျဖစ္တယ္...ကၽြန္မ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္မိတယ္။ကၽြန္မဘာေၾကာင့္အန္တယ္
ဆုိတာ ေမာင္ေရာ၊ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ေမာင့္ေမေမေရာ ဘာေၾကာင့္မသိရတာလည္း။ကၽြန္မ အားငယ္စြာနဲ႔ပဲေဆးရုံထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရုံအျပင္မွာေလ ေမာင့္ကိုကၽြန္မေတြ႔ရလိုက္တယ္၊မေတြ႔ရတဲ့ ၃ရက္ေလာက္အတြင္းမွာေမာင္ေတာ္ေတာ္ပိန္က်သြားတာပါလား။ ကၽြန္မေခၚဖို႔ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ကကၽြန္မကိုေတြ႔သြားတယ္။ ေအးဆက္ဆက္အၾကည့္တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေမာင္လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ၀မ္းနည္းလိုက္တာ....စိတ္ကဘယ္လိုမွထိန္းထားလို႔မရေတာ့ဘူး။ေတြ႔ရာtaxiတစ္စီးကိုတားၿပီးတက္လိုက္
တယ္။မတက္ခင္ေမာင့္ကိုလွည့္ၿပီးကၽြန္မမွာေမာင့္ရင္ေသြးေလးလြယ္ထားရၿပီဆိုတာကိုေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပ
မယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ကၽြန္မမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။တလမ္းလံုးကၽြန္မငိုလာမိတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မဘာမွလည္း
မစားခ်င္ဘူး အိပ္ယာထဲပဲ၀င္ေခြေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအရမ္းအားငယ္တာပဲ....အက်ယ္ႀကီးေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္တယ္။ ေမာင့္ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာတိုး၀င္ၿပီးငိုပစ္လုိက္ခ်င္တယ္...ဒါေပမယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ကၽြန္မအိပ္ယာခင္းစကို
စြဲကိုင္ၿပီးငိုေနခဲ့မိတယ္။
ရုတ္တရက္တခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ေမာင္ရယ္ေလ...သူ႔ရဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ဘဏ္စာအုပ္ေတြကိုယူၿပီး
ကၽြန္မကိုအၾကည့္စိမ္းစိမ္းတခ်က္ၾကည့္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ေအာ္...ေမာင္ရယ္ေမာင္ကအခ်စ္နဲ႔ေငြကိုလဲေတာ့မွာ
ေပါ့...။ေနာက္ေန႔ကၽြန္မေမာင္နဲ႔ေသခ်ာေဆြးေႏြးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးေမာင့္ရုံးခန္းရွိတဲ့ေနရာကိုကၽြန္မလုိက္သြားတယ္။ ရုံးေရာက္ေတာ့ေမာင္ကေမာင့္ေမေမကားတိုက္မွဳျဖစ္လို႔ေဆးရုံလုိက္သြားတယ္ဆိုလို႔ကၽြန္မေဆးရုံကိုလုိက္သြားမ
ိတယ္။
ကၽြန္မေနာက္မွသိလုိက္ရတာကကၽြန္မတုိ႔ျပသနာျဖစ္တဲ့ေန႔ကေမေမဟာရြာကိုျပန္ဖုိ႔ကားဂိတ္ကိုအသြားလမ္းအ
ကူးမွာအဖက္ကေမာင္းလားတဲ့ကားက အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲေမေမ့ကိုတုိက္လိုက္မိတာတဲ့။ေမာင္အမွီသြားေပမယ့္ မမွီလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေအာ္ေမေမရယ္ ကၽြန္မရင္ေသြးေလးေရာက္လာဖို႔ေမေမကထြက္ေပးသြားရတာလား။ ကၽြန္မဘယ္လိုေျဖရွင္းရေတာ့မွာလည္း။
ေမာင္ဟာေမေမ့နာေရးကိစတေလွ်ာက္လံုးကၽြန္မကိုစကားမေျပာဘူး။ နာေရးၿပီးသြားေတာ့လည္း ေမာင္စာ ေမေမ့အခန္းမွာပဲသြားအိပ္တယ္။အိမ္ျပန္ခ်ိန္လည္းေနာက္က်တယ္၊ျပန္လာရင္လည္းတကိုယ္လံုးအရက္နံ႔မႊံေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေပါ့...ကၽြန္မအလုပ္ကအျပန္စားသားဆိုင္တခုမွာေမာင့္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္။ေမာင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ
လည္းေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္။ ေမာင္ဟာေကာင္မေလးရဲ့ဆံပင္ေလးကိုပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ ကၽြန္မဘယ္လိုမွဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘူး၊ကားဆရာကိုခဏရပ္ခိုင္းၿပီးေမာင္တို႔စားပြဲရွိတဲ့ေနရာကိုကၽြန္မသြားလိုက္မ
ိတယ္။ ေမာင္တို႔စားပြဲေဘးကၽြန္မရပ္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမ်က္၀န္းထဲကမ်က္ရည္က်မလာခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဟာေမာင္တို႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ေမာင့္ကိုတလွည့္ကၽြန္မကိုတလွည့္ၾကည့္ၿပီးေမာင့္ေကာင္မေလး
ကထြက္သြားမလို႔အလုပ္ေမာင္က ေကာင္မေလးလက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီးကၽြန္မကိုစိမ္းစိမ္းကားကားၾကည့္တယ္။ ေမာင္ရယ္....ကၽြန္မအဲ့ဒီေမာင့္ရဲ့အၾကည့္ကို စိတ္နာသြားတယ္။ ေမာင့္ကိုေရာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မလည္းေမာင့္ကိုေျဖရွင္းဖို႔မႀကိုးစားေတာ့ဘူး။သူ႔ဟာသူေနခ်င္သလုိေန...ကိုယ္လည္းေနတက္သ
လိုေနလုိက္တယ္။ ေဆးခန္းလည္း ကိုယ့္ဟာကိုတေယာက္တည္းပဲေျဖရွင္းလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္၀န္ကိုျဖတ္ခ်ဖို႔အႀကံေပးေပမယ့္ကၽြန္မမလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ကၽြန္မရဲ့ရင္ေသြးေလးဟာေမာင့္ေမေမအတြက္အ
ေရာ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
ေမာင္ဟာအိမ္ကိုျပန္လာခ်င္မွျပန္လာတယ္၊တခါတေလလည္းအခန္းထဲမွာေမာင္ဟာသူ႔ပစည္းေတြ၀င္ယူထား
သလားမသိဘူး။ တခန္းလံုးရွဳတ္ပြလို႔ေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေပါ့ ကၽြန္မအလုပ္ကျပန္အလာ ေမာင္က ဧည့္ခန္းမွာ စာရြက္တရြက္ေရွ႔ခ်ၿပီးမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္တဲ့။ကၽြန္မသိလိုက္ပါတယ္...ေမေမေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းေမာင့္
ဆီကပထမဦးဆံုးၾကားလိုက္တဲ့စကားတခြန္းေပါ့။ကၽြန္မစိတ္ေတြေသြးေအးေနခဲ့တယ္...ေအးေအးေဆးေဆးပဲ
ကၽြန္မဦးထုပ္ကိုခၽြတ္တယ္၊အေပၚ၀တ္အက်ီကိုခၽြတ္ၿပီးခံုေပၚအတင္မွာကၽြန္မရဲ႔သိသာေနၿပီျဖစ္တဲ့ဗိုက္ေလးကို
ၾကည့္ၿပီ....ရီ မင္းမွာကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီဟုတ္လား.... ကၽြန္မဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ေမာင္လိုခ်င္တ့ဲ လက္မွတ္ကို စာရြက္ေပၚမွာထိုးေပးၿပီးေမာင္သြားလို႔ရပါၿပီ။ေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ႏုိင္ပါၿပီ...ကိုယ္၀န္အတြက္ေမာင္ဘာမွမပူပါနဲ႔
ကၽြန္မအားလံုးလုပ္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီးအခန္းထဲ၀င္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေမာင္ဟာ သူ႔ရဲ့ရင္ေသြးေလးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေျပာင္းလည္းလာတယ္။ ေန႔တုိင္း အားရွိမယ့္ အစာေတြ၊ ေဆးေတြ ကေလးအတြက္အသံုးအေဆာင္ေတြ၀ယ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ ကၽြန္မစိတ္ေတြမလွဳတ္ရွားေနခဲ့ေတာ့ဘူး။စားေသာက္ဆုိင္မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ေမာင့္အၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြေသသြားခဲ့တာပါ။ညညဆိုေမာင့္အခန္းထဲကေနညည္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။ဒါဟာလည္း
ေမာင့္အက်င့္ပါပဲ...ကၽြန္စိတ္ဆိုးေနၿပီဆုိ ဖ်ားဟန္ေဆာင္ၿပီးညည္းျပတက္တာေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ တကယ္ထင္ၿပီးစိတ္ပူေနရင္ေမာင္ကတဟားဟားေအာ္ရီၿပီးကၽြန္မကိုစေတာ့တာပဲ။...မရေတာ့ဘူးေမာင္ေရ....အဲ့ဒါေတြကအရင္က အခုေတာ့ကၽြန္မရွင့္ကိုစိုးရိမ္စိတ္နည္းနည္းမွမရွိေနေတာ့ပါဘူး။ေမာင့္ရဲ့ညည္းသံေတြဟာေနာက္ပုိင္းပိုၿပီးစိတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေမာင္ဟာ ညညဆုိကြန္ပ်ဴတာတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနတက္တယ္။
တညေပါ့ ကၽြန္မဗုိက္အရမ္းနာလာတယ္၊ ကၽြန္မေအာ္သံၾကားေတာ့ေမာင္ဟာ ဒီအသံကိုေစာင့္ေနတဲ့အလား ေလအဟုန္နဲ႔ကၽြန္မနားကိုအျမန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ေမာင္ဟာကၽြန္မကိုေပြ႔ခ်ီကားငွားၿပီးေဆးရုံကိုအျမန္ပုိ႔ပါတယ္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ေမာင္ဟာကၽြန္မကိုေပြ႔ခ်ီၿပီးသားဖြားေဆာင္ကိုပို႔တယ္။ေမာင့္ရဲ့ေက်ာျပင္ေလးကိုမွီရင္းေမာင့္
ေလာက္ကၽြန္မအေပၚခ်စ္ႏုိင္တာဘယ္သူရွိအံုးမလည္းလို႔ကၽြန္မေတြးမိတယ္။သားဖြားလွည္းေပၚတက္သြားတဲ့
ကၽြန္မကိုစုိးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ေမာင့္ကို ကၽြန္မအားတင္းၿပီးၿပံုးျပလိုက္မိတယ္။
သားေလးနဲ႔က်မကိုၾကည့္ၿပီးေမာင္ပီတိေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ေမာင္ဟာ ေပ်ာ့ေခြလဲက်သြားခဲ့တယ္။ က်မေလစိုးရိမ္တႀကီးဆရာ၀န္ေတြေအာ္ေခၚမိတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမာင့္မွာအသဲကင္ဆာရွိေနတယ္တဲ့။ ေမာင့္ရဲ့အသဲကင္ဆာဟာေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္ေနၿပီးတဲ့။ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့၅လထဲကေမာင့္အေျခေနဟာေတာ္
ေတာ္ဆိုးေနတာတဲ့။ အိုးကၽြန္မေလရုတ္တရက္ဆြံအသြားသလိုခံစားလုိက္ရတယ္။ ဒါဆို ညညေမာင့္ဆီကညည္းသံေတြဟာတကယ္ေပါ့။ကၽြန္မအိမ္ကိုအေျပးသြားၿပီးေမာင့္အခန္းထဲကကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္
ၾကည့္မိတယ္။ေမာင္ေလ....သားအတြက္စာေတြအမ်ားႀကီးေရးထားခဲ့တယ္။သားကိုသူဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္သားေလးေမြးၿပီးမွေသမယ္ဆိုၿပီးစိတ္ကိုတင္းထားခဲ့ေၾကာင္း၊ သားေလး ဘယ္အရြယ္မွာ ဘာလုပ္ဖို႔...အို....စံုလို႔ပါပဲ။ကၽြန္မကိုလည္းသားေလးဘယ္အသက္အရြယ္မွာဘယ္ဗူးေလးေပးေပးပါ...ရက္ဆြဲနဲ႔ခု
ႏွစ္ေတြထည့္ဖုိ႔မေမ့ပါနဲ႔လို႔လည္းမွာထားေသးရဲ့။ေမာင္ရယ္...ကၽြန္မေဆးရုံကိုအေျပးျပန္သြားၿပီးသားေလးကိုသူ႔
အေဖရဲ့ရင္ေငြ႔ေလးကိုမွတ္မိေအာင္ ေမာင့္ကိုယ္ေပၚတင္ေပးၿပီး ေမာင္ေရ သားေလးကိုတခ်က္ေလာက္ၿပံဳးျပေပးပါလို႔ေျပာေတာ့...ေမာင္ဟာ အားတင္းၿပီးသားသားကိုၿပံုးျပရွာတယ္။ ကၽြန္မေလမ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကသားေလးနဲ႔သူ႔အေဖကိုအမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ကင္မရာခလုတ္ကိုအျမန္ႏွိပ္
လုိက္တယ္။
ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေမာင္ဟာ အသက္ရွိမေနခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေရ....ေမာင္.........................
ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒါပါပဲရွင္...ဒါေၾကာင့္ဘ၀ဆုိတာခဏေလးပါ၊ ဒီခဏတာေလးအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကိုပဲရွာယူပါ။ျပသနာေတြကိုအၾကာႀကီးမေမြးထားပါနဲ႔။ႀကီးေသာအမွဳကိုငယ္ေအာင္၊ငယ္ေသာအမွဳကိုပေျပာက္ေအာင္ပဲႀကိဳးစားပါ။ အထင္လြဲမွဳေတြမမ်ားၾကပါနဲ႔၊ ရွိလာၿပီဆုိလည္း ေျဖရွင္းႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ မာန္မာနမထားပါနဲ႔၊ ရွိသင့္တာထက္ေက်ာ္ရင္ဘယ္အရာမွမေကာင္းပါဘူးရွင္။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္က်ပါေစရွင္။ ခ်စ္သူတိုင္း ခ်စ္ႏိုင္က်ပါေစရွင္။
ဇာတ္လမ္းျဖစ္တည္မွဳ.....
တေန႔ကသူမေလးသူငယ္ခ်င္းေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကိုအရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ေရးမွတ္ထားခ်င္တာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းျပန္မွ်ခ်င္တာေၾကာင့္ဒီေန႔မနက္ေစာေစာရုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘာအလုပ္မွမလုပ္ေသး
ပဲပို႔စ္ေလးတင္ႏုိင္ဖို႔ပဲတေခ်ာက္ေခ်ာက္ရုိက္ေနမိတယ္။ဟီဟီ...သူေဌးသိလုိ႔ကေတာ့ရုိက္ေပါက္ေနာ္...မတက္ႏုိင္
ဘူးေလ....လုပ္ခ်င္ၿပီဆိုခ်က္ခ်င္းလုပ္လုိက္ရမွေက်နပ္တာအက်င့္မို႔တေခါက္တေလေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
....ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သူမေလးသူငယ္ခ်င္းေျပာျပမွၾကားဖူးတာပါ။ အကယ္ရ်္...တေနရာရာမွာ ေရးထားတာရွိရင္ပံုတူေရးမိတဲ့အတြက္ႀကိဳေတာင္းပန္ပါရေစရွင္။သူငယ္ခ်င္းေျပာျပတာကိုသူမေလးမွတ္မိသ
ေလာက္ျပန္ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္အမွားပါေကာင္းပါႏုိင္ပါတယ္၊စာေတြကအမ်ားႀကီးရုိက္ရတဲ့အတြက္စာလံုး
ေပါင္းမွားခဲ့ရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါရွင္.....
ျပသနာေတြကေတာ့ေမာင့္ေမေမေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း တခုၿပီးတခု ဆက္တုိက္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ကၽြန္မ လို မိဘမရွိေတာ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ ေမာင့္ေမေမဟာ ကၽြန္မေမေမဆိုလည္းမမွားပါဘူး။အဲ့ဒီ အတြက္ ေမာင့္ေမေမကိုကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူလာေနေစဖို႔ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ တုိက္တြန္းခဲ့တာပါ။ ေမေမေရာက္လာရင္ ေနဖို႔ အခန္းကအစ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ျပင္ေပးခဲ့တယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ သစ္ပင္ပန္းမံစိုက္တာ၀ါသနာပါႏိုင္တယ္၊ နံနက္ခင္းရဲ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြးေလးမွာေနပူစာလွံုႏုိင္ေအာင္ အိမ္ရဲ့ ေတာင္ဖတ္အစြန္ ၀ရံတာပါတဲ့အခန္းေလးကို ေရြးၿပီးစိတ္ႀကိဳက္ျပင္ေပးခဲ့တယ္။အိပ္ခန္းျပင္ေနတဲ႔ကၽြန္မနားကိုရုတ္တရက္ ေမာင္ေရာက္လာၿပီး အံ့ၾသတဲ့အၾကည့္နဲ႔ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုေပြ႔ၿပီးေမႊ႔ရမ္းလိုက္တာကၽြန္မမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ ေအာက္ကို ျမန္ျမန္ခ်ခိုင္းရတယ္။ ေမာင္က ေက်းဇူးတင္စကားဆုိၿပီး ကၽြန္မကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့လိုပါပဲေလ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ေမာင္ဟာ ကၽြန္မရဲ့ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးအတြက္ အားကိုးမွီခိုစရာ အေႏြးေထြးဆံုး ေနရာေလးတခုေပါ့။ တခါတေလ ေမာင္အဲ့လို ေပြ႔ခ်ီေမႊ႔ရမ္းလိုက္ရင္လည္းကၽြန္မမွာရင္တုန္ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။ အဲ့လို ထိတ္လန္႔မွဳမ်ိဳးကို ကၽြန္မႏွစ္သက္စြဲလမ္းေနမိတယ္။....ေအာ္ေမာင္ေရ ေမေမေရာက္လာေတာ့မယ္သြားၿကိဳဖို႔လုပ္ေတာ့ေနာ္.... ေမေမေရာက္လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္နီးၿပီမုိ႔ကၽြန္မသတိေပးလုိက္ရတယ္။
ေမေမဟာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ေတာကအက်င့္ေတြကိုမေဖ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ ပန္းႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္မက မနက္ဆုိပန္းေတြအမ်ားႀကီး၀ယ္ၿပီးဧည့္ခန္းမွာအလွထိုးရင္ ျဖဳန္းတယ္ဆုိၿပီး အျပစ္ေျပာတယ္။ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး၀ယ္ေတာ့ အပိုကုန္တာေပါ့လို႔လည္းေျပာတယ္။ ကၽြန္မက ရီၿပီး...ေမေမကလည္း သမီးက ျဖဳန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ပန္းလွလွေလးေတြကို ဒီလုိေလးလုပ္ထားေတာ့ ျမင္ရတဲ့လူအဖို႔လည္းစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ေလ ေမေမရဲ့..အဲ့၏ဒါေၾကာင့္ပါ။...ဆုိေတာ့ ေမာင္က အဲ့ဒါၿမိဳ႔သားေတြစတိုင္ပဲေမေမရ ...ဆုိၿပီး ၿပံဳၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေျပာပါတယ္။ တခါတေလ ေစ်းကျပန္လာရင္လည္း ဟိုဟာက ဘယ္ေလာက္လည္းဒီဟာကဘယ္ေလာက္လည္းဆုိၿပီးေမးေသးတယ္။ကၽြန္မက အမွန္အတိုင္းေျပာျပန္ရင္လည္း ...ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ဆိုစုတ္သက္လုိ႔မၿပီးေတာ့ဘူး။ ေမာင္က ကၽြန္မႏွာေခါင္းေလးကိုလိမ္ဆြဲၿပီး ....ဘာလို႔ အမွန္အတုိင္းေျပာရတာလည္းငတံုးမေလးရဲ့...လိမ္ေျပာလိုက္ေပါ့ကြာတဲ့။ ကၽြန္မ ရီပဲေနလိုက္တယ္။ ေမေမ့ရဲ့ စုတ္သက္သံေတြကေတာ့ေစ်းကျပန္လာတုိင္းၾကားေနက်ပါပဲေလ။ေမာင့္ေမေမမေက်နပ္တဲ့အဆိုးဆံုးအခ်က္က ေတာ့ ေမာင္ မနက္စာထျပင္တာကိုပါပဲ။ကၽြန္မအလုပ္ကအကနည္းျပပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ တေနကုန္မနားတမ္းလွဳတ္ရွားထားတာမုိ႔မနက္ဆို ေစာင္ေႏြးေႏြးကေနမခြာခ်င္ဘူး။ ေမာင္ကကၽြန္မကိုခ်စ္ေတာ့ မနက္စာကိုသူပဲထထျပင္တာမ်ားတယ္။အဲ့ဒါကိုေမာင့္ေမေမကအိမ္ေထာင္မွဳမႏိုင္တဲ့မိန္းမတေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ေနာက္ပိုင္းသူ႔သားလုပ္ေနရတာကိုမေက်နပ္ေတာ့သူကိုယ္တုိင္မနက္စာျပင္တဲ့အလုပ္ကို တာ၀န္ယူလုိက္ပါတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မမီးဖို၀င္ရင္၀င္ကူတက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကူတာက ကၽြန္မကိုတာ၀န္ပိုမ်ားေစပါတယ္။
ပန္ကန္ေတြေဆးရင္လည္းဆပ္ျပာကိုေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႔နည္းနည္းေလးသံုးတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ပန္ကန္ေတြကမေျပာင္စင္ေတာ့ဘူး။ ပလက္စတစ္အိပ္ေတြကိုလည္း ျပန္ေရာင္းဖုိ႔ဆိုၿပီးစုလုိ႔စုရဲ့။ တအိမ္လံုးလည္း ပလက္စတစ္အိပ္ေတြလည္းျပည့္လုိ႔။ တေန႔ေပါ့ ညႀကီး ေမေမေဆးထားတဲ့ပန္ကန္ေတြမေျပာင္လို႔ကၽြန္မခိုးေဆးေနတုန္း ေမေမေတြ႔သြားတယ္။ အခန္းတခါးကိုဂ်ိမ္းဆိုအက်ယ္ႀကီးပိတ္ၿပီး ေအာ္ငိုေနတာ...။အားလံုးေဆးေၾကာၿပီးအခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ေမာင္ကေနာက္၀င္လိုက္လာတယ္။ၿပီးေတာ့အံႀကိတ္ၿပီးမသန္႔ရွင္းတဲ့ပန္ကန္ေတြနဲ႔စားလို႔မေသသြားႏုိင္ပါဘူးကြာ
တဲ့။ ေအာ္...ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြက မွားေနတာလား..ေမာင္ရယ္။
ေမာင့္ေမေမ မနက္စာျပင္တဲ့တာ၀န္ကိုယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း....ေမေမဟာ သူ႔သားစားေနတာက်ေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့မ်က္၀န္းနဲ႔ၾကည့္တယ္၊ကၽြန္မကိုက်တာ၀န္မေက်တဲ့မိန္းမဆိုတဲ့အၾကည့္ေအးဆက္ဆက္ႀကီးနဲ႔ၾကည့္ တယ္။ကၽြန္မအဲ့ဒီအၾကည့္ေတြကိုရင္မဆုိင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္မနက္စာကိုအျပင္မွာျဖစ္သလိုေျဖရွင္းလုိက္ရတာ
မ်ားတယ္။တရက္ေပါ့...ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္မွာေမာင္ကကၽြန္မကိုေက်းဇူးျပဳၿပီးမနက္စာကိုအိမ္မွာပဲစားေပးပါလို႔ေျပာလာတယ္။ ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ကၽြန္မ အတက္ႏိုင္ဆံုးအားတင္းၿပီး ေမေမျပင္ေပးတဲ့မနက္စာကို၀င္စားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မဗိုက္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလည္း မသိပါဘူး။ တခုခုနဲ႔ေထာက္ထားသလိုခံစားလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အစာေတြျပန္ထြက္မလာေအာင္ မနည္းတင္းထားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လုိမွဆက္ထိန္းလို႔မရတဲ့အဆံုးပန္ကန္ကိုစားပြဲေပၚတင္ၿပီးသန္႔စင္ခန္းရွိရာကိုအေျပးသြားလုိက္
တယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မထိုးအန္ေတာ့တာပဲ။ကၽြန္မအသက္ကို၀၀ရွဴသြင္းၿပီး ေနာက္ကိုအလွည့္ခါးေထာက္ၿပီးေဒါသတႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ေမာင့္ကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္။....မင္းကြာခဏေလးေတာင္
ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူးလားတဲ့....သြားၿပီ။ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္လို႔လုပ္လုိက္တာမဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ေမေမေလ...ငိုၿပီးေျပးထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္က ေမေမ့ေနာက္လုိက္သြားတယ္။
ကၽြန္မဘယ္လိုရွင္းျပရမွာလည္းေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မတေနကုန္ေနရတာၾကည္ၾကည္လင္လင္မရွိဘူး။ ဘာမွလည္းစားလို႔မ၀င္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ေတြက ကၽြန္မကို ေဆးသြားစစ္က်ဖို႔တုိက္တြန္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ကၽြန္မေဆးသြားစစ္ျဖစ္တယ္...ကၽြန္မ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္မိတယ္။ကၽြန္မဘာေၾကာင့္အန္တယ္
ဆုိတာ ေမာင္ေရာ၊ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ေမာင့္ေမေမေရာ ဘာေၾကာင့္မသိရတာလည္း။ကၽြန္မ အားငယ္စြာနဲ႔ပဲေဆးရုံထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရုံအျပင္မွာေလ ေမာင့္ကိုကၽြန္မေတြ႔ရလိုက္တယ္၊မေတြ႔ရတဲ့ ၃ရက္ေလာက္အတြင္းမွာေမာင္ေတာ္ေတာ္ပိန္က်သြားတာပါလား။ ကၽြန္မေခၚဖို႔ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ကကၽြန္မကိုေတြ႔သြားတယ္။ ေအးဆက္ဆက္အၾကည့္တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေမာင္လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ၀မ္းနည္းလိုက္တာ....စိတ္ကဘယ္လိုမွထိန္းထားလို႔မရေတာ့ဘူး။ေတြ႔ရာtaxiတစ္စီးကိုတားၿပီးတက္လိုက္
တယ္။မတက္ခင္ေမာင့္ကိုလွည့္ၿပီးကၽြန္မမွာေမာင့္ရင္ေသြးေလးလြယ္ထားရၿပီဆိုတာကိုေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပ
မယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ကၽြန္မမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။တလမ္းလံုးကၽြန္မငိုလာမိတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မဘာမွလည္း
မစားခ်င္ဘူး အိပ္ယာထဲပဲ၀င္ေခြေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအရမ္းအားငယ္တာပဲ....အက်ယ္ႀကီးေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္တယ္။ ေမာင့္ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာတိုး၀င္ၿပီးငိုပစ္လုိက္ခ်င္တယ္...ဒါေပမယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ကၽြန္မအိပ္ယာခင္းစကို
စြဲကိုင္ၿပီးငိုေနခဲ့မိတယ္။
ရုတ္တရက္တခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ေမာင္ရယ္ေလ...သူ႔ရဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ဘဏ္စာအုပ္ေတြကိုယူၿပီး
ကၽြန္မကိုအၾကည့္စိမ္းစိမ္းတခ်က္ၾကည့္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ေအာ္...ေမာင္ရယ္ေမာင္ကအခ်စ္နဲ႔ေငြကိုလဲေတာ့မွာ
ေပါ့...။ေနာက္ေန႔ကၽြန္မေမာင္နဲ႔ေသခ်ာေဆြးေႏြးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးေမာင့္ရုံးခန္းရွိတဲ့ေနရာကိုကၽြန္မလုိက္သြားတယ္။ ရုံးေရာက္ေတာ့ေမာင္ကေမာင့္ေမေမကားတိုက္မွဳျဖစ္လို႔ေဆးရုံလုိက္သြားတယ္ဆိုလို႔ကၽြန္မေဆးရုံကိုလုိက္သြားမ
ိတယ္။
ကၽြန္မေနာက္မွသိလုိက္ရတာကကၽြန္မတုိ႔ျပသနာျဖစ္တဲ့ေန႔ကေမေမဟာရြာကိုျပန္ဖုိ႔ကားဂိတ္ကိုအသြားလမ္းအ
ကူးမွာအဖက္ကေမာင္းလားတဲ့ကားက အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲေမေမ့ကိုတုိက္လိုက္မိတာတဲ့။ေမာင္အမွီသြားေပမယ့္ မမွီလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေအာ္ေမေမရယ္ ကၽြန္မရင္ေသြးေလးေရာက္လာဖို႔ေမေမကထြက္ေပးသြားရတာလား။ ကၽြန္မဘယ္လိုေျဖရွင္းရေတာ့မွာလည္း။
ေမာင္ဟာေမေမ့နာေရးကိစတေလွ်ာက္လံုးကၽြန္မကိုစကားမေျပာဘူး။ နာေရးၿပီးသြားေတာ့လည္း ေမာင္စာ ေမေမ့အခန္းမွာပဲသြားအိပ္တယ္။အိမ္ျပန္ခ်ိန္လည္းေနာက္က်တယ္၊ျပန္လာရင္လည္းတကိုယ္လံုးအရက္နံ႔မႊံေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေပါ့...ကၽြန္မအလုပ္ကအျပန္စားသားဆိုင္တခုမွာေမာင့္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္။ေမာင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ
လည္းေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္။ ေမာင္ဟာေကာင္မေလးရဲ့ဆံပင္ေလးကိုပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ ကၽြန္မဘယ္လိုမွဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘူး၊ကားဆရာကိုခဏရပ္ခိုင္းၿပီးေမာင္တို႔စားပြဲရွိတဲ့ေနရာကိုကၽြန္မသြားလိုက္မ
ိတယ္။ ေမာင္တို႔စားပြဲေဘးကၽြန္မရပ္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမ်က္၀န္းထဲကမ်က္ရည္က်မလာခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဟာေမာင္တို႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ေမာင့္ကိုတလွည့္ကၽြန္မကိုတလွည့္ၾကည့္ၿပီးေမာင့္ေကာင္မေလး
ကထြက္သြားမလို႔အလုပ္ေမာင္က ေကာင္မေလးလက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီးကၽြန္မကိုစိမ္းစိမ္းကားကားၾကည့္တယ္။ ေမာင္ရယ္....ကၽြန္မအဲ့ဒီေမာင့္ရဲ့အၾကည့္ကို စိတ္နာသြားတယ္။ ေမာင့္ကိုေရာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မလည္းေမာင့္ကိုေျဖရွင္းဖို႔မႀကိုးစားေတာ့ဘူး။သူ႔ဟာသူေနခ်င္သလုိေန...ကိုယ္လည္းေနတက္သ
လိုေနလုိက္တယ္။ ေဆးခန္းလည္း ကိုယ့္ဟာကိုတေယာက္တည္းပဲေျဖရွင္းလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္၀န္ကိုျဖတ္ခ်ဖို႔အႀကံေပးေပမယ့္ကၽြန္မမလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ကၽြန္မရဲ့ရင္ေသြးေလးဟာေမာင့္ေမေမအတြက္အ
ေရာ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
ေမာင္ဟာအိမ္ကိုျပန္လာခ်င္မွျပန္လာတယ္၊တခါတေလလည္းအခန္းထဲမွာေမာင္ဟာသူ႔ပစည္းေတြ၀င္ယူထား
သလားမသိဘူး။ တခန္းလံုးရွဳတ္ပြလို႔ေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေပါ့ ကၽြန္မအလုပ္ကျပန္အလာ ေမာင္က ဧည့္ခန္းမွာ စာရြက္တရြက္ေရွ႔ခ်ၿပီးမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္တဲ့။ကၽြန္မသိလိုက္ပါတယ္...ေမေမေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းေမာင့္
ဆီကပထမဦးဆံုးၾကားလိုက္တဲ့စကားတခြန္းေပါ့။ကၽြန္မစိတ္ေတြေသြးေအးေနခဲ့တယ္...ေအးေအးေဆးေဆးပဲ
ကၽြန္မဦးထုပ္ကိုခၽြတ္တယ္၊အေပၚ၀တ္အက်ီကိုခၽြတ္ၿပီးခံုေပၚအတင္မွာကၽြန္မရဲ႔သိသာေနၿပီျဖစ္တဲ့ဗိုက္ေလးကို
ၾကည့္ၿပီ....ရီ မင္းမွာကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီဟုတ္လား.... ကၽြန္မဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ေမာင္လိုခ်င္တ့ဲ လက္မွတ္ကို စာရြက္ေပၚမွာထိုးေပးၿပီးေမာင္သြားလို႔ရပါၿပီ။ေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ႏုိင္ပါၿပီ...ကိုယ္၀န္အတြက္ေမာင္ဘာမွမပူပါနဲ႔
ကၽြန္မအားလံုးလုပ္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီးအခန္းထဲ၀င္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေမာင္ဟာ သူ႔ရဲ့ရင္ေသြးေလးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေျပာင္းလည္းလာတယ္။ ေန႔တုိင္း အားရွိမယ့္ အစာေတြ၊ ေဆးေတြ ကေလးအတြက္အသံုးအေဆာင္ေတြ၀ယ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ ကၽြန္မစိတ္ေတြမလွဳတ္ရွားေနခဲ့ေတာ့ဘူး။စားေသာက္ဆုိင္မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ေမာင့္အၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြေသသြားခဲ့တာပါ။ညညဆိုေမာင့္အခန္းထဲကေနညည္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။ဒါဟာလည္း
ေမာင့္အက်င့္ပါပဲ...ကၽြန္စိတ္ဆိုးေနၿပီဆုိ ဖ်ားဟန္ေဆာင္ၿပီးညည္းျပတက္တာေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ တကယ္ထင္ၿပီးစိတ္ပူေနရင္ေမာင္ကတဟားဟားေအာ္ရီၿပီးကၽြန္မကိုစေတာ့တာပဲ။...မရေတာ့ဘူးေမာင္ေရ....အဲ့ဒါေတြကအရင္က အခုေတာ့ကၽြန္မရွင့္ကိုစိုးရိမ္စိတ္နည္းနည္းမွမရွိေနေတာ့ပါဘူး။ေမာင့္ရဲ့ညည္းသံေတြဟာေနာက္ပုိင္းပိုၿပီးစိတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေမာင္ဟာ ညညဆုိကြန္ပ်ဴတာတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနတက္တယ္။
တညေပါ့ ကၽြန္မဗုိက္အရမ္းနာလာတယ္၊ ကၽြန္မေအာ္သံၾကားေတာ့ေမာင္ဟာ ဒီအသံကိုေစာင့္ေနတဲ့အလား ေလအဟုန္နဲ႔ကၽြန္မနားကိုအျမန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ေမာင္ဟာကၽြန္မကိုေပြ႔ခ်ီကားငွားၿပီးေဆးရုံကိုအျမန္ပုိ႔ပါတယ္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ေမာင္ဟာကၽြန္မကိုေပြ႔ခ်ီၿပီးသားဖြားေဆာင္ကိုပို႔တယ္။ေမာင့္ရဲ့ေက်ာျပင္ေလးကိုမွီရင္းေမာင့္
ေလာက္ကၽြန္မအေပၚခ်စ္ႏုိင္တာဘယ္သူရွိအံုးမလည္းလို႔ကၽြန္မေတြးမိတယ္။သားဖြားလွည္းေပၚတက္သြားတဲ့
ကၽြန္မကိုစုိးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ေမာင့္ကို ကၽြန္မအားတင္းၿပီးၿပံုးျပလိုက္မိတယ္။
သားေလးနဲ႔က်မကိုၾကည့္ၿပီးေမာင္ပီတိေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ေမာင္ဟာ ေပ်ာ့ေခြလဲက်သြားခဲ့တယ္။ က်မေလစိုးရိမ္တႀကီးဆရာ၀န္ေတြေအာ္ေခၚမိတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမာင့္မွာအသဲကင္ဆာရွိေနတယ္တဲ့။ ေမာင့္ရဲ့အသဲကင္ဆာဟာေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္ေနၿပီးတဲ့။ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့၅လထဲကေမာင့္အေျခေနဟာေတာ္
ေတာ္ဆိုးေနတာတဲ့။ အိုးကၽြန္မေလရုတ္တရက္ဆြံအသြားသလိုခံစားလုိက္ရတယ္။ ဒါဆို ညညေမာင့္ဆီကညည္းသံေတြဟာတကယ္ေပါ့။ကၽြန္မအိမ္ကိုအေျပးသြားၿပီးေမာင့္အခန္းထဲကကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္
ၾကည့္မိတယ္။ေမာင္ေလ....သားအတြက္စာေတြအမ်ားႀကီးေရးထားခဲ့တယ္။သားကိုသူဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္သားေလးေမြးၿပီးမွေသမယ္ဆိုၿပီးစိတ္ကိုတင္းထားခဲ့ေၾကာင္း၊ သားေလး ဘယ္အရြယ္မွာ ဘာလုပ္ဖို႔...အို....စံုလို႔ပါပဲ။ကၽြန္မကိုလည္းသားေလးဘယ္အသက္အရြယ္မွာဘယ္ဗူးေလးေပးေပးပါ...ရက္ဆြဲနဲ႔ခု
ႏွစ္ေတြထည့္ဖုိ႔မေမ့ပါနဲ႔လို႔လည္းမွာထားေသးရဲ့။ေမာင္ရယ္...ကၽြန္မေဆးရုံကိုအေျပးျပန္သြားၿပီးသားေလးကိုသူ႔
အေဖရဲ့ရင္ေငြ႔ေလးကိုမွတ္မိေအာင္ ေမာင့္ကိုယ္ေပၚတင္ေပးၿပီး ေမာင္ေရ သားေလးကိုတခ်က္ေလာက္ၿပံဳးျပေပးပါလို႔ေျပာေတာ့...ေမာင္ဟာ အားတင္းၿပီးသားသားကိုၿပံုးျပရွာတယ္။ ကၽြန္မေလမ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကသားေလးနဲ႔သူ႔အေဖကိုအမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ကင္မရာခလုတ္ကိုအျမန္ႏွိပ္
လုိက္တယ္။
ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေမာင္ဟာ အသက္ရွိမေနခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေရ....ေမာင္.........................
ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒါပါပဲရွင္...ဒါေၾကာင့္ဘ၀ဆုိတာခဏေလးပါ၊ ဒီခဏတာေလးအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကိုပဲရွာယူပါ။ျပသနာေတြကိုအၾကာႀကီးမေမြးထားပါနဲ႔။ႀကီးေသာအမွဳကိုငယ္ေအာင္၊ငယ္ေသာအမွဳကိုပေျပာက္ေအာင္ပဲႀကိဳးစားပါ။ အထင္လြဲမွဳေတြမမ်ားၾကပါနဲ႔၊ ရွိလာၿပီဆုိလည္း ေျဖရွင္းႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ မာန္မာနမထားပါနဲ႔၊ ရွိသင့္တာထက္ေက်ာ္ရင္ဘယ္အရာမွမေကာင္းပါဘူးရွင္။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္က်ပါေစရွင္။ ခ်စ္သူတိုင္း ခ်စ္ႏိုင္က်ပါေစရွင္။
ဇာတ္လမ္းျဖစ္တည္မွဳ.....
တေန႔ကသူမေလးသူငယ္ခ်င္းေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကိုအရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ေရးမွတ္ထားခ်င္တာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းျပန္မွ်ခ်င္တာေၾကာင့္ဒီေန႔မနက္ေစာေစာရုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘာအလုပ္မွမလုပ္ေသး
ပဲပို႔စ္ေလးတင္ႏုိင္ဖို႔ပဲတေခ်ာက္ေခ်ာက္ရုိက္ေနမိတယ္။ဟီဟီ...သူေဌးသိလုိ႔ကေတာ့ရုိက္ေပါက္ေနာ္...မတက္ႏုိင္
ဘူးေလ....လုပ္ခ်င္ၿပီဆိုခ်က္ခ်င္းလုပ္လုိက္ရမွေက်နပ္တာအက်င့္မို႔တေခါက္တေလေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
....ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သူမေလးသူငယ္ခ်င္းေျပာျပမွၾကားဖူးတာပါ။ အကယ္ရ်္...တေနရာရာမွာ ေရးထားတာရွိရင္ပံုတူေရးမိတဲ့အတြက္ႀကိဳေတာင္းပန္ပါရေစရွင္။သူငယ္ခ်င္းေျပာျပတာကိုသူမေလးမွတ္မိသ
ေလာက္ျပန္ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္အမွားပါေကာင္းပါႏုိင္ပါတယ္၊စာေတြကအမ်ားႀကီးရုိက္ရတဲ့အတြက္စာလံုး
ေပါင္းမွားခဲ့ရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါရွင္.....
3 comments:
အစကေတာ့ ခဏေလးလာလည္တာပါ။ ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ၿပီးေအာင္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ျပန္ျပင္လို႕မရတဲ့ အမွတ္တစ္ရေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာပဲေနာ္။ မွ်ေ၀ခံစားသြားပါတယ္။
ခင္တဲ့
ေမတၱာေရာင္ျပန္
အင္းငါလည္း လာတုန္းက ခဏဆုိ ျပီးလာတာ ပဲ ..။
ဒီစာေလးလည္ းဖတ္ျပီးျပီဆုိျပီ ျပန္ဦးမလုိ ့..။
ေနာက္မွ ထပ္ဖတ္မယ္ကြာဆုိ ျပီးဖတ္ လိုက္တာ..။
အမ 99စေန ဆီမွာထင္တယ္ဟ..။
အဲ့ဒါမွမဟုတ္ရင္ အမေရႊျပည္သူ.. အဲ့ႏွစ္ေယာက္ တည္း ကတစ္ေယာက္ေယာက္ ပဲ..။
ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္..
လူဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခဏေလးကုန္ဆံုးသြားႏိုင္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ာ...
စစဖတ္ျခင္း ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္းထင္လို႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္....
Post a Comment